Στη σύγχρονη εποχή, ένα μεγάλο μέρος του σχεδιαζόμενου χώρου αφορά μη υλικό ή υλοποιήσιμο χώρο και τις πιο πολλές φορές δεν σχεδιάζεται καν από αρχιτέκτονες. Ο μη υλικός προορισμός του σχεδιαζόμενου χώρου, απελευθερώνει σε μεγάλο βαθμό τους αρχιτέκτονες από δεσμεύσεις όπως η στατική επάρκεια, η λειτουργικότητα ή η συμβατότητα με κανονισμούς και νομοθεσίες. Αυτή η σχεδιαστική ελευθερία δίνει την ευκαιρία στους φοιτητές να πειραματιστούν μορφολογικά, αλλά και να αναζητήσουν επιπλέον ποιότητες του χώρου, όπως το νοηματικό περιεχόμενο και η αφηγηματική διάσταση του, ο σχεδιασμός του χώρου ως ένα 194 διαδραστικό περιβάλλον εμπειρίας, αλλά και η αναζήτηση των αισθητικών ποιοτήτων και της ατμόσφαιρας με μία σκηνογραφική ή ακόμα και εννοιολογική προσέγγιση. Επίσης, η χρήση λογισμικών διαδραστικής εικονικής πραγματικότητας, δίνουν τη δυνατότητα να γίνουν οι εικονικοί χώροι πιο ζωντανοί προσφέροντας μια βιωματική χωρική εμπειρία, ενώ αποτελούν ένα σταδιακά αναδυόμενο εργαλείο για πλείστους τομείς που σχετίζονται έμμεσα ή άμεσα με την αρχιτεκτονική, αλλά αποτελούν και τον πιο εξελιγμένο τρόπο αναπαράστασης, επικοινωνίας και προώθησης του αρχιτεκτονικού έργου. Οι νέες δυνατότητες που προφέρονται από τα διαδραστικά αναπαραστατικά εργαλεία δεν μπορούν να αναδειχτούν χωρίς τις κατάλληλες θεωρητικές προσεγγίσεις και εμβαθύνσεις. Γι’ αυτό οι φοιτητές, εκτός από τον πειραματισμό με τα εργαλεία και το σχεδιασμό του χώρου, θα κληθούν να τοποθετηθούν και θεωρητικά σε σχέση πάντα με τη σχεδιαστική τους πρόταση.